THE END

Halooo,
hier dan (helaas) het laatste reisverslag van mijn reis door zuidelijk Afrika. Ik ben nu aangekomen in Johannesburg na zo'n 25 uur in de bus en vlieg morgenavond rond 23.00 uur terug naar Nederland. Ik heb heel veel zin om iedereen weer te zien en appelmoes en normale kaas te eten, maar ik ga het hier zo ontzettend missen!

Bij mijn laatste blog ben ik gebleven bij mijn trip naar de Oklavanga Delta. Wat een ervaring was dat zeg. De bootjes waarmee we naar onze kampeerplek vaarden heten mokorro's. Je kan met 2 personen in een mokorro plus een persoon die de boot vooruit helpt met een lange stok, de poler. De bootjes en de manier van vooruit komen moet je een beetje voor je zien als de boten in Venetie alleen dan van kaal hout en extreem smal. De polers waren ook onze gidsen. De oudste poler was 24 jaar, allemaal jonge gozers dus. Ze zijn zelf opgegroeid in de delta en dit is hun werk dus ze waren behoorlijk handig met de mokorro's en ze wisten alles van de omgeving. Voordat we in de bootjes stapten werd ons verteld dat we zo stil mogelijk moesten zitten en geen overwachte bewegingen mochten maken anders konden de polers hun balans verliezen en lagen we met ze alle in het water, plus een deel van de polers kon niet zwemmen. Sommige wagen hun leven voor wat geld dus. Maar goed, de trip naar de kampeerplek duurde ongeveer 1,5 uur en was ontzettend mooi. Het water zit ook helemaal vol met waterlelies, het leek echt op een paradijs. Omdat de boot zo laag is zit je heel dicht op het water wat extra leuk is. Dit zorgde voor spannende momenten wanneer we ons langs een paar hippo's moesten zien te werken. Note: de gevaarlijkste, en meest aggresieve dieren tegen mensen ter wereld. Maar we hebben de tocht overleefd en kwamen veilig aan. Zoals ik al eerder heb gezegt, er waren geen faciliteiten. Geen douche, geen wc, geen elektriciteit, niks. Een gat in de grond was de wc en een kampvuur was het fornuis. Gelukkig was onze chef die al 5 jaar dezelfde tours doet hier inmiddels aan gewend. Drie dagen zonder een douche is een persoonlijk record, zeker met 40 graden. Gelukkig konden we wel zwemmen in de delta. Wel met gevaar voor eigen leven aangezien er heel veel krokodillen rondzwemmen. Maar de polers gingen altijd met ons mee om te zwemmen en dat was ook een leuk moment om ze te leren kennen. Allemaal zo jong, bijna niemand heeft een diploma na de basisschool en toch hebben sommige al kinderen. Heel frustrerend aangezien ze natuurlijk totaal geen geld hebben om uberhaupt voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een kind. Sommige wilden wel graag terug naar school maar hadden geen idee hoe ze het aan moesten pakken of zijn gewoon te lui. Ik kan daar dan echt niet tegen, wil deze mensen zo graag helpen. Zelf zijn ze ook te verlegen om ergens aan te kloppen of hulp te gaan zoeken. Zo gaat het helaas bij een veel te groot deel van de jongeren in Afrika heb ik gemerkt. Maar oke, naast zwemmen en relaxen hebben we ook een paar morning and afternoon walks gedaan. De delta bestaat uit duizenden eilanden die bewoond worden door leeuwen, olifanten, giraffen, zebra's etc. Op deze 'walks' gingen we dus opzoek naar deze dieren. We hebben niet heel veel bijzonders gespot helaas. Behalve heel veel zebra's, antilopes en een slang (waar iemand op was gaan staan en die zijn leven even voorbij zag flitsen aangezien de slang hem probeerde aan te vallen). De laatste avond in de Delta gingen de polers traditionele zang en dans voor ons opvoeren. Dat was superleuk. Ook goed om te zien dat dit toch nog zo in de cultuur zit en dit ook nog op de jongere generatie van nu wordt overgegeven. Kortom een superervaring in de Delta!

Na de Delta hebben we er een dag overgedaan om naar Chobe National Park te rijden. Echt een fantastisch mooi park. We hebben er een sundowner boatcruise van 4 uur gedaan. Wederom hippo's, krokodillen en apen gespot. Ook waren er heel veel olifanten. In het hele park lopen er zo'n 120 000 rond dus die kan je ook niet missen volgens mij. We hebben heel veel babyolifantjes gezien. En wat ook leuk was om gezien te hebben waren de olifanten die gingen zwemmen. Dat ziet er echt niet uit. Ze laten zich gewoon compleet onder water zakken houden hun slurf boven water zodat ze kunnen ademen. Echt geen gezicht haha. We konden met de boot ook heel dichtbij ze komen. Soms tot wel 3 meter afstand. Dat was een mooie afsluiter van alle parken die we bezocht hadden.

Na Chobe was het alweer tijd om Botswana te verlaten en Zimbabwe in te gaan. De eerste dag zijn we gelijk naar de Victoria watervallen gegaan. Ze hebben er een route gemaakt zodat je vanaf het begin tot het einde langs de watervallen kan lopen. Ontzettend mooi, en nat. Helemaal doorweekt kom je aan bij het eindpunt. Dit is het enige moment in de hele tour waarop ik blij was dat ik geen camera en smartphone bij me had. Ook nog een mooi momentje was dat je bij het eindpunt mensen kon zien bungejumpen van een brug. Wij staan met ze alle te kijken en de persoon naast me zit een appel te eten. Op een gegeven moment voelt hij iemand aan zijn appel trekken en we draaien ons om, staat er een gigantische baboon (aap) zijn appel te jatten. We schrikken ons dood natuurlijk. Echt niet normaal hoe brutaal die beesten zijn. En gevaarlijk. Ze hebben tanden waar je u tegen zegt. Dan besef je je maar eens weer dat je in Afrika zit. Na de Falls zijn we de rest van de middag wezen relaxen aan het zwembad in onze lodge want voor de verandering sliepen we eens een keer in een normal bed ipv een matrasje op de grond in onze tentjes. Wat een luxe! Die avond zijn we voor de laatste keer met de groep die over was uiteten gegaan bij Mama Africa.

De volgende en laatste dag van de tour alweer, vertrok ik vroeg in de ochtend voor de Lion Walk. Dit hield in dat we een uur lang met jonge leeuwen hun ochtendwandeling gingen maken. Ze leven nu nog in gevangenschap, maar worden voorbereid om zelfstandig te kunnen overleven in een natuurreservaat. Ze gaan door verschillende stadiums en ze zitten nu nog in het stadium dat ze met mensen in aanraking komen. Wat een heerlijke beesten. Heel apart om ze aan te raken en naast ze te lopen en ze met elkaar te zien spelen, net als jonge katjes doen. Ze lopen overigens gewoon vrij rond, ze zitten niet aan een tuigje wat ik ook wel eens voorbij heb zien komen in de parken. Ze zijn 14 maanden oud, maar dit betekent dat ze nog maar op 2/3 van hun groei zitten. Ze waren dus niet zo heel groot, maar als ze volgroeid zijn zijn ze te gevaarlijk voor toeristen en zoals ons duizend keer verteld werd, ze zijn en blijven wilde dieren. Wat ook leuk om te zien was is dat de route die we liepen niet uitgestippeld was. We moesten de leeuwen volgen en de leeuwen niet ons. Het uur ging veel te snel voorbij natuurlijk, maar het was onwijs leuk om met die beesten in aanraking te zijn gekomen en weer wat meer over ze geleerd te hebben.

Dat was de laatste activiteit in Zimbabwe voordat ik weer terug naar Zuid-Afrika ging. En hier zit ik dan nu, in een hotel in Johannesburg. Nog maar een nachtje te gaan. Ik vind het echt heel jammer dat ik Afrika moet verlaten. De landen die ik bezocht heb waren stuk voor stuk mooi op een andere manier. Maar wat vooral ook heel veel indruk op mij gemaakt heeft zijn de omstandigheden waarin het overgrote deel van de Afrikaanse bevolking leeft. Je kan het je echt niet voorstellen totdat je het met je eigen ogen gezien hebt. Je kunt uren rijden en er komt maar geen einde aan alle armoede. Zoveel mensen die de hele dag op straat hangen en niks doen, vooral jongeren. En dan vervolgens door de binnenstad rijden waar alle luxe huizen en shoppingmalls staan. Echt bizar. Maar wat ik (gelukkig) ook ervaren, gehoort en meegemaakt heb is dat het niet alleen maar pure ellende in townships is. Ik heb mensen ontmoet die in armoede leven en desondanks positief en gelukkig zijn met de dingen die ze wel hebben. Dat vind ik knap. De reis heeft me weer eens laten inzien hoe gelukkig we maar mogen zijn om in het rijke Westen te zijn geboren en niet om een spatje regen of slappe koffie te mogen klagen. Dat is makkelijker gezegt dan gedaan. Hier word je constant bewust gemaakt van het feit hoe verwend wij wel niet zijn omdat je het contrast ziet, maar ik ben bang dat zodra ik weer in mijn Nederlandse patroon zit en er nergens townships te bekennen zijn en ik moet fietsen door de regen ik weer heel wat medelijden met mezelf heb. Dat neemt niet weg dat dit een onvergetelijke reis was, ik heel veel geleerd heb en heel wat ervaringen rijker ben. Ik hoop dat er nog vele zullen volgen, naar Afrika, maar natuurlijk ook naar de rest van de wereld!

Liefs Sacha